lukasz

Pani Ito, to, co przesyłam, to rzeczywiście wspomnienia zainspirowane. Zaczęło się bowiem od Pani książki, czyli od "I wszystko w sny odchodzi..". Memuar sieradzki. Jej lektura spowodowała, że wróciły obrazy lat minionych. Zdarzenia z dzieciństwa zaczęły mnie atakować i żądać utrwalenia. Opisz nas – wołały. I im bardziej zagłębiałam się w treść książki, tym większą odczuwałam potrzebę własnej retrospekcyjnej twórczości...

Przed drugą wojną światową w Sieradzu funkcjonowały tylko ochronki dla ubogich dzieci. Przedszkola nie było. Po wojnie sytuacja się zmieniła. Ochronek nie było, bo nie było, przynajmniej w założeniu, ubogich dzieci, za to przedszkole założono. To pierwsze, otwarte tuż po wojnie, prowadziły siostry urszulanki w długim drewnianym baraku, zamykającym przestrzeń między budynkami klasztornymi a teatrem...

Tytułem wstępu. Pierwsze cudowne odkrycie, jakie poczyniłam, to istnienie portalu www.sieradz-praga.pl. Drugie – książka Ity Turowicz "I wszystko w sny odchodzi…" Memuar sieradzki. Trzecie – dotarcie do autorki. Obie mieszkamy w Warszawie (!), w tej samej dzielnicy (!), jesteśmy dziennikarkami (!). Serdeczne porozumienie, choć telefoniczne i „mailowe”, nastąpiło natychmiast. I oto trzymałam w rękach memuar, który kilkakrotnie „pożarłam” i nieustannie go wertuję...

Wspomnienia Ewy Janiak-Stanisławiak (część trzecia) O tym, jak wyglądała sieradzka Wielkanoc Jak daleko uda mi się sięgnąć pamięcią? Co było […]