Obraz pt. „Wskrzeszenie Piotrowina” znajdujący się w klasztorze Sióstr Urszulanek SJK w Sieradzu

Klasztor Sióstr Urszulanek SJK w Sieradzu / Budowa nowego przyklasztornego ogrodzenia
16 listopada 2020
Domek Grabarza przy cmentarzu parafialnym w Sieradzu
29 listopada 2020
Udostępnij to:

Sieradz, 26 stycznia 2018
aktualizacja: 26 listopada 2020

Wskrzeszenie Piotrowina – Obraz (olej, płótno, 201 x 132 cm) w klasztorze podominikańskim, pierwotnie zapewne w ołtarzu głównym w kościele klasztornym pw. Św. Stanisława. Namalowany przez Jana Drużla w 1647 r. Na odwrocie sygnatura: [JOAN]NES DRUŻEL PINXIT [A.] D. 1647 oraz inskrypcja dotycząca fundatora dzieła, przeora Feliksa ze Żnina: CURA FR[ATR]IS FELICIS ŻNENENSIS S.T.L. PRIORIS CONVENTU [S]IRADIENSIS. Obraz konserwowany w 1952 r. w Muzeum Narodowym w Poznaniu.

Obraz “Wskrzeszenie Piotrowina” znajduje się na krużgankach klasztoru Sióstr Urszulanek SJK w Sieradzu; fot. 26 stycznia 2018
Przesympatyczna i charyzmatyczna s. Elżbieta Kuriatto przy zabytkowym obrazie “Wskrzeszenie Piotrowina”. Obraz namalował w 1647 roku Jan Drużla

 

Obraz jest typowym dziełem malarstwa religijnego epoki Wazów i dobrym przykładem tzw. portretu sarmackiego. Cud wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława obserwuje grupa mężczyzn, z których jeden, ubrany w czerwoną delię, ma wyraźnie zindywidualizowane, portretowe rysy twarzy. Przypuszczalnie jest to przedstawiciel rodziny Wężyków. Zapewne do niego odnosi się umieszczony w dolnej części kompozycji herb Wąż z inicjałami J. S. M. D. M.

Paweł Migasiewicz

_______________________

Wybrana literatura: Malarstwo polskie. Manieryzm. Barok, wstęp M. Walicki i W. Tomkiewicz, katalog A. Ryszkiewicz, Warszawa 1971, s. 344-345; Z. Kamiński, Obraz „Wskrzeszenie Piotrowina” w klasztorze podominikańskim w Sieradzu, „Na sieradzkich szlakach”, VII: 1992, nr 3, s. 15-16; P. Migasiewicz, Kościół podominikański w Sieradzu, Warszawa – Sieradz 2003, s. 45-46.

 

***

Dr Paweł Migasiewicz, sieradzanin, absolwent Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień doktora uzyskał na Wydziale Historycznym UW na podstawie dysertacji Stanisław Wolnowicz (ok. 1670-1738). Rzeźbiarz baroku w Polsce, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Mariusza Karpowicza, obronionej w 2010 r. i wyróżnionej nagrodą Prezesa Rady Ministrów RP (2011 r.) oraz nagrodą w konkursie im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa przyznawaną przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki (2011 r.). Obecnie postdoktorant w Ecole Pratique des Hautes Etudes – Sorbonne w Paryżu (w katedrze prof. Sabine Frommel). Laureat wielu stypendiów polskich i zagranicznych, m.in. Fundacji Lanckorońskich (Londyn, Rzym), Rządu Republiki Francuskiej (Paryż), The Robert Anderson Research Charitable Trust (Londyn) i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (Paryż). Autor licznych opracowań naukowych z dziedziny sztuki nowożytnej, zwłaszcza rzeźby i małej architektury XVII i XVIII w., problematyki kondycji społecznej artystów oraz relacji artystycznych między Francją i Europą Środkową.

 

 

***

Ponadto zapraszam do obejrzenia fotorelacji z:

Udostępnij to: