lukasz

Wiele jest miejsc w Polsce, które cieszą się ogromną popularnością wśród mieszkańców nie tylko w kraju, ale i poza granicami naszej Ojczyzny. Jednym z takich miejsc, które wciąż zajmuje wysokie miejsce w „TOP 10” wśród najchętniej odwiedzanych miejsc turystycznych w Polsce, jest oddalona o ok. 15 km od Krakowa Kopalnia Soli „Wieliczka”. Kopalnię Soli „Wieliczka”, która stanowi jedną z najstarszych kopalni soli kamiennej na świecie, chciałbym ukazać na swoich fotografiach. Została ona wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO już w 1978 roku jako jeden z pierwszych 12 obiektów na świecie. Kopalnię odwiedza blisko 1,3 mln turystów rocznie, a w jej podziemiach można zobaczyć niezwykłe rzeźby, wykonane z brył soli m.in. pomnik św. Jana Pawła II, Marszałka Józefa Piłsudskiego i wiele innych solnych arcydzieł z różnych okresów historycznych. Kopalnia Soli „Wieliczka” i jej historia jest ściśle związana ze złożami soli i kopalnią, działającą nieprzerwanie od ponad 700 lat. To niezwykłe miejsce, które od dłuższego czasu miałem w planach zobaczyć, odwiedziłem w dniu 13 stycznia 2023 roku...

W dniu 20 października 2019 r. rozpoczęliśmy drugi dzień pielgrzymki po Libanie. Pierwszym dniem była podróż do kraju św. Charbela Makhloufa, więc tak naprawdę prawdziwe pielgrzymowanie zaczyna się dopiero teraz. Niedzielny poranek przywitał nas piękną i słoneczną pogodą. Do hotelu przyjechaliśmy późnym wieczorem, dlatego pierwszą noc na libańskiej ziemi mogłem spędzić, wypoczywając w hotelowym łóżku. Cała podróż samolotem z przesiadką była dla mnie dosyć męcząca, dlatego cieszyłem się teraz z tych kilku godzin snu, które na mnie czekają. Leżąc sobie w łóżku, chyba do końca nie docierało do mnie, gdzie tak naprawdę się znajduję. Znalazłem się w kraju, który leży na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego graniczącym z Syrią i Izraelem i jest oddalony od mojego domu o ok. 4 tys. km. Znalazłem się w kraju, w którym nauczał i uzdrawiał sam Pan Jezus. Kraju, o którym przed laty papież św. Jan Paweł II powiedział, że: „Liban, to przesłanie dla świata”. O poranku, kiedy zadzwonił hotelowy budzik, mogłem już w miarę wypoczęty wstać, wziąć pobudzający prysznic i pójść do hotelowej restauracji na śniadanie. Byłem bardzo podekscytowany, że pierwszy punkt na mapie pielgrzymki rozpocznie się od nawiedzenia pustelni św. Charbela w Annaya...

AKTUALIZACJA! Początki osadnictwa Żydów w Warcie przypadają na pierwszą połowę XVI wieku. W roku 1554 w pobliżu Rynku przy zbiegu dzisiejszych ulic Kościuszki i Garbarskiej starozakonni wznieśli murowana synagogę orientowaną. Przy niej od strony północnej zlokalizowali cmentarz, który około 1800 roku został zamknięty z powodu braku miejsc dla dalszych pochówków. W tym czasie Gmina Żydowska zakupiła działkę ziemi na peryferiach miasta o powierzchni 2,5 ha położoną w północno-zachodniej części. Na cmentarz przeznaczono połowę tego placu i tę część ogrodzono z trzech stron parkanem z cegły i pustaków. Kirkut znajduje się przy zbiegu ulic Kazimierza Deczyńskiego i Sadowej. Do roku 1939 pochowano tu około 4000 zmarłych. Groby oznaczono polnymi kamieniami, niekiedy lekko ociosanymi oraz ozdobnymi płytami – macewami ustawionymi pionowo awersem w kierunku wschodnim. Płyty nagrobne ozdabiano wspaniałymi płaskorzeźbami: koron, ksiąg, lwów, jeleni, gołębi, lichtarzy, złamanych świec i innych symboli oraz obfitym tekstem w języku hebrajskim, często pisanym akrostychem. Płyty malowano różnymi kolorami. Przeważnie używano koloru czarnego, białego, żółtego, niebieskiego, zielonego, czerwonego, srebrnego i złotego. Oheli (ohela to odpowiednik naszej Kaplicy) jeszcze nie było. Niektóre groby są obmurowane. Jest jeden sarkofag. Najstarszy nagrobek to skromna płyta ustawiona na mogile Abrahama zmarłego w 1812 roku. Zapraszam do obejrzenia 152 fotografii, które wykonałem 8 lutego 2020 roku na cmentarzu żydowskim w Warcie...

Jednym z najokazalszych wyrazów ludzkiego geniuszu są sztuki piękne, a pośród nich zwłaszcza sakralna. Sobór Watykański II powie krótko, że te arcydzieła ludzkiego talentu "ze swej natury nastawione są na nieskończone piękno Boże, które mają w jakimś stopniu wyrazić ludzkimi środkami. Tym bardziej są oddane Bogu i wyrażeniu Jego czci i chwały, im usilniej zmierzają wyłącznie do tego, aby zwracać ku Bogu ludzkie serca". (Konstytucja o liturgii świętej, 122). Sieradzki kościół farny zwraca ku Bogu ludzkie serca na wiele sposobów: poprzez swój wystrój, żywość malowideł, rzeźby ozdabiające ołtarz główny i ołtarze boczne, pełne artystycznego kultu sprzęty liturgiczne, a zwłaszcza atmosferę wyciszenia i modlitwy. Sieradzka fara jest piękna pięknem artystycznym, bo w swej istocie daje przedsmak nieskończonego piękna Boga. Pan Bóg cieszy się z bliskości człowieka i przemawia do niego na wiele sposobów, w tym także poprzez wrażenia artystyczne; piękno odbierane wzrokiem i odczuwane sercem. ZAPRASZAM DO OBEJRZENIA 60 NIEPUBLIKOWANYCH ZDJĘĆ Z WNĘTRZA BAZYLIKI SIERADZKIEJ, KTÓRE WYKONAŁEM 16 LISTOPADA 2019 ROKU...