30 października 2023
Pamięć o bliskich osobach, które Miłosierny Bóg wezwał już do siebie, jest dla mnie szczególnie ważna – dlatego gdy tylko pozwala mi czas, staram się odwiedzać miejsca, gdzie spoczywają nie tylko moi przodkowie, ale również ci, których dane mi było poznać za ich życia. Spacerując po jakimkolwiek cmentarzu, doświadczam uczucia, jakby czas się w tym miejscu zatrzymał. Śpiew ptaków, powiew wiatru i panująca wokół cisza, w którą lubię się wsłuchiwać, są dla mnie bardzo wymowne.
Przechodząc między alejkami cmentarza, często przyglądam się nagrobkom, pod którymi spoczywają zmarli. Cmentarz jest miejscem, gdzie możemy uświadomić sobie, jak wielu ludzi w różnym wieku odeszło już z tego świata. Każdy z nas z całą pewnością chciałby dożyć sędziwego wieku, cieszyć się zdrowiem do końca swoich dni, nie chorować, nie cierpieć i nie być ciężarem dla najbliższych. Jednak życie ludzkie pisze różne scenariusze, na które często nie mamy wpływu, i gdy dotknie nas jakieś cierpienie czy choroba, winniśmy z pokorą przyjąć ten krzyż. Pan Jezus w Ewangelii według św. Mateusza powiedział: „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien” (Mt 10,38). Spacer po cmentarnych alejkach przypomina mi, że każdy przeżyty dzień – czy to w zdrowiu, czy w cierpieniu – zbliża mnie do tych, co odeszli, a których noszę w sercu, ale nade wszystko zbliża mnie do Boga, który w dniu 10 listopada 1983 roku powołał mnie do życia...
