Bez kategorii

W dniu 3 września 2022 roku o godz. 11:30 w przepięknym klasztorze Sióstr Urszulanek SJK w Sieradzu miało miejsce szczególne wydarzenie. Tego dnia trzy siostry zakonne: s. Małgorzata Tomaszewska, s. Maria Pronobis i s. Angelika Marczuk obchodziły jubileusze swojego powołania zakonnego. Z tym świętym miejscem – klasztorem, tak pięknie w ostatnich latach odrestaurowanym, jestem związany od dziecka i moje serce przepełnia radość, kiedy jest mi dane niektóre wydarzenia z życia sióstr zakonnych zatrzymać w kadrze swojego aparatu fotograficznego. Tym razem było podobnie i tym niezwykłym wydarzeniem pragnę się z wami, drodzy czytelnicy, podzielić.W pamięci mam moją rozmowę z s. Małgorzatą Tomaszewską, kiedy kilka miesięcy temu wspomniała mi o swoim jubileuszu 50-lecia powołania zakonnego. Już wtedy s. Małgorzacie pogratulowałem tak pięknego jubileuszu. Zapytałem się wówczas, czy nie ma nic przeciwko temu, żebym zrobił na pamiątkę troszkę zdjęć z tej uroczystości. Siostra bardzo się ucieszyła, ale za chwilę powiedziała takie słowa: „Łukaszku, ale ja nie będę miała pieniędzy, żeby ci za to zapłacić”...

Dni na Camino, jak widać, bardzo szybko mijają i pomyśleć, że rozpoczynam już 10 dzień „samotnej” wędrówki do Santiago de Compostela. Napisałem w cudzysłowie samotnej, ale tak naprawdę nigdy nie czułem się na tej drodze samotny. Czułem wręcz, że ktoś kroczy wraz ze mną i nie pozwala mi, bym był osamotniony. Po porannej toalecie i spakowaniu się mogłem opuścić schronisko i wyruszyć w dalszą drogę. Niestety moje buty trekkingowe, które były przemoczone, nie zdążyły wyschnąć, dlatego na dzisiejszy odcinek trasy założyłem adidasy, a trekkingi przypiąłem do plecaka, tak aby w trakcie drogi wyschły. Mam też tak w zwyczaju, że z rana jakoś nigdy nie mam apetytu i nie mogę nic jeść, dlatego zawsze, kiedy wstawałem, szybko starałem się wyruszać na szlak, by nie tracić potrzebnego czasu. Dopiero po kilku godzinach wędrówki zatrzymywałem się w przydrożnym barze na posiłek, który był połączony przy okazji z odpoczynkiem...

Dzisiejszy dzień nie należał do najłatwiejszych. Kilometry, które przeszedłem, dawały mi się we znaki. Teren również nie był najłatwiejszy, ponieważ było dużo wzniesień. Podczas dzisiejszej drogi najpierw spotkałem sympatycznych Hiszpanów – ojca z synem, a później Niemców – ojca z dwoma synami. Wszyscy oczywiście zmierzali do Santiago de Compostela. Szczególnie ci drudzy, młodzi pielgrzymi, którzy szli wraz ze swoim tatą, ze względu na swój wiek bardzo mi zaimponowali. Jeden z chłopaków miał 15 lat, a jego młodszy brat 11 lat. Każdy z nich dźwigał na swoich plecach plecak i dodatkowo wspierali się znalezionymi kijami. Pielgrzymów z Hiszpanii, jak i z Niemiec, będę jeszcze w kolejnych dniach spotykał na swojej drodze, a pielgrzymów z Niemiec udało mi się spotkać już w Santiago de Compostela, z czego bardzo się wówczas ucieszyłem. Jednym z ładniejszych miasteczek, przez które dzisiejszego dnia przechodziłem, było Ribadesella. Jednak byłem już tak zmęczony, że nawet się w nim nie zatrzymałem, tylko szedłem bezpośrednio do schroniska, które było oddalone jeszcze o ok. 5 km. Niestety ostatnie kilkaset metrów, które mi pozostały do przejścia wiodło stromą drogą pod górę. To było, jak pamiętam coś strasznego. Byłem wówczas bardzo zły i miałem wrażenie, że powoli dopada mnie kryzys...