Bez kategorii

Jestem ogromnie szczęśliwy, że w końcu, po upływie kilku miesięcy od mojego powrotu z Hiszpanii, mogę się z Wami podzielić wspomnieniami i refleksjami z pielgrzymki do grobu św. Jakuba znajdującego się w Santiago de Compostela. Moja przygoda rozpoczęła się 23 lipca 2021 r. i trwała 38 dni. W tym czasie pokonałem 804 km. Było to moje drugie camino, tym razem poszedłem Drogą Północną (hiszp. Camino del Norte).Chciałbym Wam zaprezentować swoją fotorelację, by za sprawą ok. 2800 fotografii opowiedzieć o moim pielgrzymowaniu dzień po dniu.Do Santiago de Compostela, które było moim głównym celem, doszedłem 19 sierpnia 2021 r. Zwieńczeniem całej drogi był odpoczynek w niewielkim malowniczym miasteczku, jakim jest  położona nad samym Oceanem Atlantyckim Muxía. Miejscowość ta skrywa sanktuarium Matki Bożej.Mam nadzieję, że swoimi wspomnieniami i fotografiami zachęcę kogoś z Was do przebycia tak pięknej, aczkolwiek nie do końca może łatwej, drogi, która wiedzie do grobu umiłowanego ucznia Pana Jezusa – św. Jakuba Starszego. Jego wędrówka przez życie też była trudna, a zakończyła ją męczeńska śmierć za głoszoną Ewangelię. Podczas objawień w Kibeho Matka Boża powiedziała, że: „Nikt nie wchodzi do nieba, nie cierpiąc”. Dlatego czasami warto podjąć trud i każdy wysiłek ofiarować Panu Jezusowi.Całą drogę w Hiszpanii przebyłem samotnie, ale tak naprawdę ani przez chwilę nie czułem się  sam. Miałem w sobie przekonanie, że ktoś jest przy mnie, że ktoś kroczy ze mną…

Zapraszam wszystkich Czytelników strony Sieradz-Praga.pl do obejrzenia 157 zdjęć, które wykonałem w dniu 7 maja 2022 roku podczas nabożeństwa „Męskiego Różańca w Warszawie”.  Uczestniczyłem w tej pięknej inicjatywie już po raz drugi i zapewne nie ostatni.. A radość moja była tym większa, że ponownie mogłem całość wydarzenia zatrzymać w kadrze swojego aparatu.Nabożeństwo rozpoczęło się o godz. 8.00 Mszą świętą w Bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela, w pobliżu Placu Zamkowego. To w tej archikatedrze spoczywają doczesne szczątki m.in. bł. kard. Stefana Wyszyńskiego. Po Mszy św. i przejściu na Krakowskie Przedmieście, ok. godz. 9.00, został odmówiony wspólnie Różaniec Święty, a na koniec wszyscy uczestnicy odśpiewali Apel Jasnogórski.Zanim jednak zaprezentuję zdjęcia z „Męskiego Różańca”, chciałbym pokazać najpierw kilka ujęć z krótkiego spaceru po Starym Mieście, który miałem przyjemność odbyć, zanim udałem się do bazyliki archikatedralnej...

Czas zacząć Camino del Norte!Cała moja podróż do Bilbao przebiegła bezproblemowo i spokojnie. W Bilbao samolot wylądował po godz. 11:00. Jednak od lotniska do centrum miasta dzieliło mnie nieco ponad 10 km, które musiałem pokonać pieszo.Może to się wydawać dziwne, lecz kiedy wyszedłem przed lotnisko, miałem poważny problem: nie mogłem znaleźć drogi do wyjścia poza jego teren. Pan Bóg jednak zesłał mi pewną kobietę, mieszkającą nieopodal Polkę, która właśnie odwoziła na lotnisko swoich bliskich. Zapytałem, czy mogłaby mi pomóc wydostać się na zewnątrz. Nasza krajanka bardzo chętnie wskazała mi drogę. Mało tego. Była na tyle pomocna i życzliwa, że gdy opowiedziałem jej, dokąd zmierzam, podwiozła mnie do najbliższego skrzyżowania (ok. 2 km). Podziękowałem tej sympatycznej pani za okazaną mi pomoc. Dzięki jej serdeczności byłem już na drodze, z której w oddali zobaczyłem pierwsze zabudowania.Swoje pierwsze kroki skierowałem w stronę miejscowości Derio. W pewnym momencie dostrzegłem miejscowy cmentarz, który znajdował się za dużym betonowym murem, który fragment widać na powyższym zdjęciu. Cmentarz ten bardzo mnie zaciekawił. Może już wiecie, że gdziekolwiek się udaję, lubię nawiedzać cmentarze...

Tego dnia postanowiłem wstać wcześnie. Obudziłem się o godz. 6:00. Miałem w planie przejść wiele kilometrów. Chciałem też sprawdzić, w jakim czasie pokonam tak długi dystans. Moim pierwotnym celem była niewielka, położona w Zatoce Biskajskiej miejscowość Pobeña, która może poszczycić się dużą, malowniczą plażą. Jednak – jak się okazało – znajdujące się w niej schronisko ze względu na pandemię było zamknięte i musiałem iść dalej do Ontón.Kiedy opuszczałem schronisko w Bilbao, na zewnątrz było jeszcze ciemno, a ruch na ulicach centrum miasta był praktycznie zerowy. Było mi trochę smutno, że opuszczam tak piękne miasto, które aż chciałoby się zwiedzić. Takie jest jednak Camino – czasu na dogłębne poznawanie mijanych na trasie miejsc niestety często brakuje.Przed wyjściem w drogę zmieniłem obuwie na lekkie i schodzone już adidasy, które przywiozłem ze sobą. Chciałem zobaczyć, jak moje nogi będą reagowały na inne obuwie niż te, które miałem dzień wcześniej.Widok pustych ulic Bilbao bardzo mnie zdziwił, tym bardziej że była to sobota. Miasto wydawałoby się niby tętniące życiem wciąż jakby spało...