2013 – Liturgia Wielkiej Soboty w parafii pw. Najświętszej Maryi Panny – Królowej Polski w Sieradzu

Od kilku lat jednym z najważniejszych dla mnie tematów, które chcę poruszać na swojej stronie internetowej, jest temat wiary chrześcijańskiej. Zwłaszcza obecnie, w ogłoszonym przez papieża Benedykta XVI Roku Wiary. Zależy mi na dokumentowaniu ważnych uroczystości kościelnych, które odbywają się w naszych sieradzkich kościołach, ostatnio zaś Świętego Triduum Paschalnego. Informacje o tych wydarzeniach są, niestety, często pomijane przez lokalne media, albo kwitowane lakoniczną notatką.

Dla człowieka wierzącego w Boga i kochającego Kościół Chrystusowy są to dni szczególne, a ja mam świadomość, że poprzez dokumentowanie tych wydarzeń mogę jeszcze bardziej zbliżyć się do Zmartwychwstałego Pana i czerpać od Niego siłę i piękno wiary. Chciałbym także zachęcić innych do poznawania tej szlachetnej i przepełnionej miłością Drogi, która prowadzi nas do zbawienia.

W Wielki Piątek adorowaliśmy i czciliśmy Krzyż święty. Uczestnicząc tego wieczoru w modlitewnym czuwaniu prowadzonym przez zespół Soli Deo w parafii pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Sieradzu, mogłem z bliska obserwować, jak wierni, często ludzie młodzi, podchodzili do Pana Jezusa – przybitego do krzyża leżącego pośrodku kościoła – i z wielką pokorą, klęcząc, całowali Jego stopy. Wzruszający i piękny obraz miłości grzesznego człowieka do swego Zbawiciela. Kto wierzy w Chrystusa, wierzy w Jego Zmartwychwstanie. Kto zaś wierzy w Jego Zmartwychwstanie, musi wierzyć i w to, że na końcu świata i my zmartwychwstaniemy.

Dzisiaj zaprezentuję zdjęcia z liturgii Wielkiej Soboty, w której tego roku uczestniczyłem w niewielkim, ale uroczym kościółku pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Sieradzu. Zawsze, o ile to możliwe, powracam tu z wielką radością.

Dzień Wielkiej Soboty jest czasem oczekiwania i żałobnej ciszy po wielkopiątkowym pogrzebie Pana Jezusa. Do Niego odnoszą się słowa proroka Izajasza, spisane ok. 600 lat przed wydarzeniami paschalnymi: „Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje Jego losem? Tak, zgładzono go z krainy żyjących (…) Grób mu wyznaczono między bezbożnymi” (Iz 53, 8-9). My, chrześcijanie, przejmujemy się Jego losem.

Pomimo chłodu panującego na dworze, wielu parafian wzięło udział w tej uroczystej liturgii. Przewodniczył jej zawsze życzliwy dla innych i rozmodlony w duchu pokory proboszcz parafii, ks. dr Tadeusz Miłek, wraz z zaproszonym gościem, sieradzaninem, ks. Jarosławem Pachulskim, który wygłosił homilię. Nie zabrakło tego wieczoru licznej grupy ministrantów – ich obecność i aktywność również przyczyniła się do tego, że liturgia Wielkiej Soboty miała tak podniosły i uroczysty charakter. Wielu parafian przybyło na uroczystość z lampionami i świecami.

Zapraszam teraz, byśmy raz jeszcze powrócili – za sprawą zdjęć, którymi podzielę się z Państwem – do tych chwil. Nie zapominajmy nigdy o tym, że po śmierci – to jest rozdzieleniu duszy z ciałem – ciało człowieka ulega zniszczeniu, a jego dusza udaje się na spotkanie z Bogiem. Zmartwychwstaną wszyscy, którzy umarli: „ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia” (J 5, 29).

Łukasz Piotrowski

Zapraszam do obejrzenia 75 zdjęć z liturgii Wielkiej Soboty, które wykonałem 30 marca 2013 roku, w kościółku pw. Najświętszej Maryi Panny – Królowej Polski w Sieradzu

Troszkę o liturgii Wielkiej Soboty…

Wielka Sobota jest dniem ciszy i oczekiwania. Dla uczniów Jezusa był to dzień największej próby. Według Tradycji apostołowie rozpierzchli się po śmierci Jezusa, a jedyną osobą, która wytrwała w wierze, była Bogurodzica. Dlatego też każda sobota jest w Kościele dniem maryjnym.

Tradycją Wielkiej Soboty jest poświęcenie pokarmów wielkanocnych: chleba – na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni; mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku oraz jajek, które symbolizują nowe życie. W zwyczaju jest też odwiedzanie różnych kościołów i porównywanie wystroju Grobów.

Wielkanoc zaczyna się już w sobotę po zachodzie słońca. Rozpoczyna ją liturgia światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał – wielką woskową świecę, która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: “Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę.

Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło. Niezwykle wymowny jest widok rozszerzającej się jasności, która w końcu wypełnia cały kościół. Zwieńczeniem obrzędu światła jest uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) – Exultet, która zaczyna się od słów: “Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!”.

Dalsza część liturgii paschalnej to czytania przeplatane psalmami. Przypominają one całą historię zbawienia, poczynając od stworzenia świata, przez wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, proroctwa zapowiadające Mesjasza aż do Ewangelii o Zmartwychwstaniu Jezusa.

Tej nocy powraca po blisko pięćdziesięciu dniach uroczysty śpiew “Alleluja”. Celebrans dokonuje poświęcenia wody, która przez cały rok będzie służyła przede wszystkim do chrztu. Czasami, na wzór pierwotnych wspólnot chrześcijańskich, w noc paschalną chrzci się katechumenów, udzielając im zarazem bierzmowania i pierwszej Komunii św. Wszyscy wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne wyrzekając się grzechu, Szatana i wszystkiego, co prowadzi do zła oraz wyznając wiarę w Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną. Procesja ta pierwotnie obchodziła cmentarz, który zwykle znajdował się w pobliżu kościoła, by oznajmić leżącym w grobach, że Chrystus zmartwychwstał i zwyciężył śmierć. Ze względów praktycznych w wielu miejscach w Polsce procesja rezurekcyjna nie odbywa się w Noc Zmartwychwstania, ale przenoszona jest na niedzielny poranek.

Ponieważ cud Zmartwychwstania jakby nie mieści się w jednym dniu, dlatego też Kościół obchodzi Oktawę Wielkiej Nocy – przez osiem dni bez przerwy wciąż powtarza się tę samą prawdę, że Chrystus Zmartwychwstał. Ostatnim dniem oktawy jest Biała Niedziela, nazywana obecnie także Niedzielą Miłosierdzia Bożego.

W ten dzień w Rzymie ochrzczeni podczas Wigilii Paschalnej neofici, odziani w białe szaty podarowane im przez gminę chrześcijańską, szli w procesji do kościoła św. Pankracego, by tam uczestniczyć w Mszy św. Jan Paweł II ustanowił ten dzień świętem Miłosierdzia Bożego, którego wielką orędowniczką była św. Faustyna Kowalska.

Wielkanoc jest pierwszym i najważniejszym świętem chrześcijańskim. Apostołowie świętowali tylko Wielkanoc i każdą niedzielę, która jest właśnie pamiątką Nocy Paschalnej. Dopiero z upływem wieków zaczęły pojawiać się inne święta i okresy przygotowania aż ukształtował się obecny rok liturgiczny, który jednak przechodzi różne zmiany.

eKai.pl

***

Ponadto zapraszam do przeczytania i obejrzenia zdjęć:

• Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny – Królowej Polski w Sieradzu
• Ks. dr Tadeusz Miłek (2001-2017)
  – Ks. dr Tadeusz Miłek (2001–2017)
  – Kazania ks. dr Tadeusza Miłka
• Ks. Aleksander Brzeziński (1878-1941)
• Wydarzenia związane z parafią pw. Najświętszej Maryi Panny – Królowej Polski w Sieradzu:
  – 2013 – Liturgia Wielkiej Soboty
  – 2012 – Liturgia Niedzieli Palmowej
  – 2010 – Uroczystości odpustowe
  – 2009 – Boże Ciało
  – 2009 – Droga Krzyżowa
  – 2008 – Pasterka